سیر و سلوک و عرفان:
جوع و کم خورى :
به اندازه اى که باعث بر ضعف نگردد و احوال را مشوش ندارد. قال الصادق (ع ):
الجوع ادام المومن ، و غذاء الروح ، و طعام القلب . (102)
یعنی گرسنگی خوروش مومن و غذای قلب و روح است.
زیرا گرسنگى موجب سبکى و نورانیت نفس مى گردد و فکر در حال گرسنگى مى تواند به طیران در آید. غذاى زیاد خوردن و سیر بودن ، نفس را ملول و خسته و سنگین مى کند و از سیر در اسمان معرفت باز مى دارد.
رساله لباب الاباب علامه طهرانی
@sserfan